شاه مي بخشد، شيخ علي خان نمي بخشد

(گاه پيش مي آيد که از مقام بالاتر فرماني صادر مي شود، ولي آن که بايد آن رااجرا نمايد، فرمان را به مصلحت نديده و از انجام آن خودداري مي کند. در اينالت با طنز و کنايه اين اصطلاح را براي او به کار مي برند)
پس از شاه عباس دوم پسر بزرگش "صفي ميرزا" به نام "شاه سليمان" در سال 1078ق بر تخت سلطنت نشست و مدت 29 سال با قساوت و بي رحمي تمام سلطنت کرد. وي وزير مقتدر و کارداني داشت به نام شيخ علي خان زنگنه که از سال 1086 تا 1101ق فرمانرواي حقيقي ايران به شمار مي رفت و چون شاه
صفي خوش گذران و ضعيف النفس بود، همه امور مملکتي را او اداره مي کرد. شيخ علي خان شب ها با لباس مبدل به محلات و اماکن عمومي شهر مي رفت تا از اوضاع مملکت با خبر شود. بناها و کاروان سراهاي متعددي به فرمان او در گوشه و کنار ايران ساخته شده است که امروزه به غلط "شاه عباسي" ناميده مي شوند. شيخ علي خان با وجود قهر شاه سليمان شخصيت خود را حفظ مي کرد و تسليم هوس بازي هاي او نمي شد.يکي ار عادت هاي شاه سليمان اين بود که در مجالس عيش و طرب شبانه، هنگامي که سرش از باده ناب گرم مي شد، ديگ کرم و بخشش او به جوش مي آمد و براي
رقاصه ها و مغنيان مجلس مبالغ هنگفتي حواله صادر مي کرد که صبح بروند و از شيخ علي خان بگيرند.چون شب به سر مي رسيد و بامدادان حواله هاي صادر شده را نزد شيخ علي خان
مي بردند، او همه را يکسره و بدون پروا به بهانه آن که چنين اعتباري در خزانه موجود نيست، بي پاسخ مي گذاشت و متقاضيان را دست از پا درازتر بر مي گردانيد. يعني "شاه مي بخشيد، ولي شيخ علي خان نمي بخشيد"
از آن تاريخ است که عبارت بالا در ميان مردم اصطلاح شده است.